Państwo Laowai jadą do Halab, vol.13

Niedziela, 20 września 2009, pół godziny do północy

Wczoraj wybraliśmy się na dworzec kolejowy z zamiarem kupienia biletów do Damaszku. Kupowanie biletów w okresie świąt zawsze już chyba kojarzyć mi się będzie z dworcem w Kantonie, wielogodzinnym, właściwie całonocnym, staniem w kolejce ciągnącej się przez kilka ulic, chaosem i interwencją policji, w końcu z rozczarowaniem niepowodzeniem, ale i radością z przeżycia nietypowej przygody. Oczywiście zdaję sobie sprawę z dysproporcji między ponadmiliardową populacją Chin i ledwie dwudziestomilionową Syrii. Mimo to jednak, spodziewałem się tłumu nacierającego na dworzec. W końcu Aleppo to drugie największe miasto tego kraju a pociąg do Damaszku jest zapewne pociągiem najbardziej obleganym. Tymczasem stacja kolejowa świeciła pustkami. W skromnych kolejkach do kas czekało kilkanaście może osób, nas od razu skierowano do okienka, przed którym nie było nikogo. Jakiś pracownik dworca pomógł nam w nabyciu biletów. Nie dość, że poszło wyjątkowo gładko, to podróż okazała się być niewiarygodnie tania. Za trzy miejsca w wagonie pierwszej klasy, zapłaciliśmy 600 funtów, to jest niecałe 40 złotych. Bilet dla jednej osoby kosztuje zatem mniej więcej tyle, co duże piwo w knajpce z karaoke, o której ostatnio wspominałem, wymyślna kawa w luksusowej kawiarni albo tyle, co 300 gram baraniny w supermarkecie albo niecały kilogram mydła na souqu. Kiedy w czasie ubiegłorocznych wakacji wędrowaliśmy po Finlandii, napotkani na szlaku Polacy opowiadali nam o cudach transportu publicznego w Syrii, którą odwiedzili. Polecali nam ten kraj jako bardzo dobry cel niskobudżetowego wyjazdu. Nawet przez myśl mi wtedy nie przeszło, że już po roku będę miał okazję zweryfikować ich słowa. Cóż, różnie tu bywa z cenami, ale przynajmniej w kwestii przejazdów – nie mylili się.

Za oknem deszcz i burza, która od kilku godzin zalega nad miastem, błyskając groźnie i grzmiąc potężnie. Przetacza się przez miasto, chciałem napisać, ale nie, najwyraźniej upodobała sobie to miejsce, zagnieździła się na tym obszarze i pozostanie tu przez dobrych kilka tur. Plecaki stoją spakowane w sypialni. Udało nam się zmieścić właściwie w jeden duży, sprawdzony Deuter, nabyty w Hongkongu i przetestowany dwukrotnie już w Skandynawii. Drugi, mały, należy do Olivera. Ma miejsce na swoje zabawki, książkę i butelkę wody. Ciężar wystarczający, by poczuł, że wyjeżdża w kolejną podróż. Ciuchy na drogę przygotowane. Kapelusz czeka, by nałożyć go na głowę i ruszyć w stronę nowej przygody.

A droga wiedzie w przód i w przód
Skąd się zaczęła, tuż za progiem -
I w dal przede mną mknie na wschód,
A ja wciąż za nią - tak jak mogę…

Skorymi stopy za nią w ślad
Aż w szerszą się rozpłynie drogę,
Gdzie strumień licznych dróg już wpadł…
A potem dokąd? - rzec nie mogę.

Tak mi się sentymentalnie tolkienowsko skojarzyło. Uwielbiam te chwile, kiedy wszystko jest już gotowe do drogi. Gdyby kiedyś zdarzyło mi się nie wrócić z którejś z tych mniejszych czy większych wypraw, wiedzcie, że prawdopodobnie umierałem szczęśliwy.