Państwo Laowai jadą do Halab, vol.11

Noc z czwartku, 17 września na piątek, 18 września 2009, po trzeciej

Ostatni dzień ramadanowych lekcji upłynął spokojnie i szybko. Na dobry początek uraczyłem uczniów obu moich klas pierwszymi testami. Tyczyły się typów zdań i wypadły nad wyraz dobrze. Większość uczniów bez trudu zaliczyła na A. Więc i mnie chyba należy się A za jasne i przejrzyste wyłożenie tematu, którym zajmowaliśmy się prawie przez dwa tygodnie.

Na przerwie bez trudu znalazłem grupę młodzieży będąca w posiadaniu piłki i potrzebie zawodnika. Następne dwie godziny miałem wolne, więc nie wyganiałem ich do klas. Mam nadzieję, że nie dostali bury za spóźnienie, skończyliśmy grać grubo po przerwie. Po raz pierwszy grałem z tutejszymi uczniami wczoraj, jako że na środę przypada mój cotygodniowy przerwowy dyżur. Szczęśliwie ktoś ustalając grafik umieścił mnie na boisku. Z korzyścią dla mnie, bo mogę pograć zamiast gapić się na uczniów zajadających się lunchem, i z korzyścią dla szkoły, bo na środowej dobrowolnej integracji z uczniami pewnie się nie skończy. Muszę tylko przynosić buty. Nagrzana przez słońce nawierzchnia strasznie parzy, kiedy gra się boso.
Wbrew wszelkim przeczuciom, obawom i czarnym scenariuszom roztaczanym przez Kelly, zapłacono nam. Dostaliśmy pieniądze za pierwsze dwa tygodnie kontraktu, który rozpoczął się 15 sierpnia. Biorąc pod uwagę fakt, że do Aleppo przybyliśmy 29 dnia tegoż miesiąca, nie możemy chyba narzekać. Dwudniowe opóźnienie natomiast, jak na syryjskie standardy, uznać należy za wzór punktualności.

Jakby tego było mało, zadzwonił dziś do naszych drzwi jakiś miły pan i powiedział, że przysłał go Annas i chce nam skonfigurować telewizję satelitarną. Gwoli ścisłości, nie użył słowa ‘skonfigurować’, ale jego angielski był wystarczająco dobry, byśmy zrozumieli, po co przyszedł. Pogrzebał chwile przy telewizorze i oto staliśmy się szczęśliwymi odbiorcami setek kanałów, w tym kilku polskich. Mamy też jakieś arabskie erotyki. Ciekawe, czy cenzura działa tu tak sprawnie jak w Chinach. Przy okazji, chińskie CCTV też mamy. By wyrazić swoją wdzięczność i podziw dla Annasa dodam, że telewizję zorganizował nam błyskawicznie. Nie dalej jak wczoraj poprosiliśmy go o pomoc, a dziś sprawa została załatwiona. Prawda, byliśmy umówieni na wczoraj na godzinę trzecią a satelitarny spec przybył dopiero dziś, bez uprzedniej konsultacji terminu, ale jesteśmy przecież w Syrii. Z drugiej strony nasza klimatyzacja została naprawiona już ładnych kilka dni temu. Wróciła też ciepła woda. A wszystko to bez nękania Annasa telefonami. Może po prostu jesteśmy uprzedzeni? Może sami wykreowaliśmy sobie taki wizerunek tubylców i ich kraju? Nie, tu naprawdę tak jest. ‘Może’ i ‘jutro’ oraz sezonowe ‘po ramadanie’ to, pośród ludzi zajmujących się załatwianiem czegokolwiek, słowa najulubieńsze z ulubionych. Jest za to rzeczą pozytywną, że słowa te działają w obie strony i zdają się być powszechnie akceptowane, ba, lubiane. Poszedłem dziś do doktor Fadii z planami zajęć. Szczegółowymi na wrzesień i ogólnymi na poszczególne tygodnie (pomysł dość absurdalny, ale cóż…). Wyjaśniłem jej, że wczoraj (kiedy to upłynął termin oddawania ich), zapomniałem zajść do jej gabinetu. Okazało się, że osoby za plany odpowiedzialnej nie ma w szkole (z tego, co wiem, osobą odpowiedzialną za owe jest sama Fadia…) i mam je przynieść po wakacjach. Deadline? Zdecydowanie nietrafione w tutejszej kulturze słowo.

Początek religijnych wakacji, pierwszą pensję i, jakby tego było mało, urodziny Jareda, jednego z nauczycieli, który przyjechał niedawno, przez co nie zdążyłem go praktycznie pobieżnie nawet poznać, celebrowaliśmy dziś w nauczycielskim gronie, poszerzonym o krewnych i znajomych, w B.Tooti – kawiarni i restauracji z karaoke. Reguła niedostępności, która poucza, że produkt uważany za trudno dostępny odbierany jest jako bardziej atrakcyjny, ma swoje bezlitosne przełożenie na piwo. Piwo jest niedostępne, ergo atrakcyjne, zatem jest drogie. Zacna szklanica kosztuje 10 złotych. Jak na tutejsze warunki, to bardzo dużo. Można mieć za to trzy paczki Lucky Strików albo dwie Davidoffów. No ale w końcu świętowaliśmy. Liczni kelnerzy uwijali się więc wokół stołu z jedzeniem i napojami, nie zapominając oczywiście o doglądaniu shisha. Około jedenastej, zaczęliśmy bawić się w karaoke. Jako że grono chętnych do śpiewania było nad wyraz szerokie, nie wzięliśmy czynnego udziału w zabawie. Trochę szkoda, bo w repertuarze, ku naszemu zdziwieniu, były nawet piosenki Metalliki, Ozzy’ego, Mansona czy Nirvany. No cóż, może następnym razem dzielniej zawalczymy o mikrofon, przede wszystkim z arabską częścią naszego grona, która wykonywała piosenki może i dość żywe, ale raczej nudnawe, a przede wszystkim – dla nas – niezrozumiałe . Albo wreszcie nauczymy się arabskiego. Było już po północy, kiedy pożegnaliśmy się i wróciliśmy do domu. Mimo późnej pory Oliver, którego namówiliśmy z okazji planowanego wieczornego wyjścia na popołudniową drzemkę, był w świetnej formie. Idea karaoke na tyle do niego trafiła, że zaczął się poważnie zastanawiać gdzie mógłby nabyć odpowiedni program i zestaw piosenek do tej zabawy.